سالها پیش مقاله ای در یکی از نشریات پایتخت درمورد فرهنگ زن سالاری در جامعه سنتی شمال  مطلبی خوانده بودم که بخشی از ان در ارشیو ذهن این جانب ذخیره شده است نویسنده فوق با تشریح نقش زن در جامعه روستای گیلان به این نتیجه رسیده بود که  در این بخش فرهنگی زن سالاری حاکم است البته باید حق را به ان نویسنده داد چرا که  او شاید ساعتی را میان این مردمان نزیسته بود تا بداند  ان چه در اینجاست  عشق سالاریست و اوج عشق شراکت و فداکاریست...

دلیل نویسنده پایتخت بر نظریه زن سالاری در  شمال این بود که زنان در شالیزار ها  و باغ ها نقش  اصلی کاشت و داشت  محصول را بر عهده دارند وبخش عظیمی از کارهای روز مره بر عهده زنان است و زنان دراین نوحی  بر کار و فعالیت  خود اشرف کامل دارند و گاهی نقش تصمیم گیرنده اصلی و مدیریت بر عهده زنان است

با خواندن این مقاله  هزار بار بر گیلانی بودن خود بالیدم  وهنوز هم به خود میبالم که زنان درسرزمین من نقش پر رنگ تری ایفا میکنند   به یاد کار دست جمعی  خانم های شمالی در موقع نشاء کاری و وجین برنج افتادم و حق را به نویسنده ان مقاله دادم  اما  او ازیک چیز در برسی ها و پژوهش هایش  غافل ماند و انهم  عشق سالاری بود نه زن سالاری ،  اگر بخواهیم از نقش زن و مرد در زندگی روز مره  جامعه سنتی گیلان صحبت کنیم باید بگوییم که  زنان و مردان گیلانی هنرمندان زیبای زندگی خود  هستند و و محصول  دسترنجنشان باغها و مزارع سرسبزی ست که به خودی خود جلوه  زیبا از بهشت بر روی زمیننند گیله زن وگیله مرد  گیلانی با عشق کاشت میکنند با عشق نگهداری میکنند و با عشق برداشت پس  انچه   میروید وبرداشت میشود عشق است وبس

در جامعه سنتی  گیلان زنان  نقش اصلی  را در فعالیت های  روز مره بر عهده دارند  و این همکاری  وشراکت در کارهای روزمره  در میان زن  و همسرش عشقی زیبا می افریند و تا مرز فداکاری و از خود گذشتگی  پیش میرود ، زنان و مردان سرزمین من  از لحاظ  کار وتلاش و از خود گذشتگی ایثار صبر و.....قهرمانان اصلی این خطه سرسبز هستند اما زنان نقش ویژه ای را ایفا میکنند وظیفه ای که بر دوش زن است  سنگین تر و سخت تر است  زن  غذا میپزد ،رخت میشورد ،بچه ها را تربیت می کند ،مرغ ها ها واردک ها...نگهداری میکند   گاو را میدوشد و گاهی به تنهایی گاو هارا به مزرعه میبرد(در چولاب چنین زنانی هستند هنوز) بعد فصل نشاء برنج  دو پا  جلو تر از مردش  کار میکند مینشاید ...ویجین میکند...بعد فصل درو قهرمانانه  می ایستد  و با  دستانی که ترک  ناخن هایش  از فصل ویجین تا کنون خوب نشده است  بوته های برنج را در دستانش میگیرد و میبرد...پا به پای مردش....برنج هارا جمع میکند ...میبندد...و دسته های برنج را به دوش میکشد مانند همه سختی هایی که تا کنون به دوش کشیده است ...و از مزرعه به باغ میرود به  باغ چای با همان ناخن های شکسته چای میچیند علف های باغ باقلی را میکند ...و از انجا به باغ بادام ...باغ کدو...باغ ترب ...و  دوباره فصل نشاء شروع میشود.....و این عشق است که او را سرپا نگاه  داشته  عشق ..و اینجا فرهنگ عشق سالاری حکمفرماست...کاش نویسنده ان مقال این را هم مبنوشت

پی نوشت:فیلم باشو غریبه کوچک با بازی خانم سوسن تسلیمی یکی از جلوه های زیبای  شجاعت و فداکاری زن گیلانی در تاریخ سینمای ایران است

عکس:دوست عزیزم محمد کاظم حلاج ثانی

عکس از خودم