این عکس را از آسمان وقتی گرفتم که امشب برای تماشای شهاب باران به همراه برادرم به نزدیکی‌های سفیدرود رفته بودیم و من بر روی سنگها دراز کشیده بودم. از بچگی که شبها در کنار شالیزار، یا بر روی کلبه درختی باغ و یا هنگامی که با بابا برای سرکشی قلاب هایش به کنار سفیدرود میرفتم کلی به آسمان شب خیره میشدم یک صورت فلکی داشتم به اسم صورت فلکی لر وفتی ستاره هایش را به هم وصل میکردم به صورت حرف لر در می آمد و یا ستاره‌های خوشه انگور که بعدها فهمیدم نامش خوشه پروین است...حالا امشب متوجه شدم که من خیلی ستاره هایم را گم کردم نمی دانم شاید دیگر چشمم قادر به دیدن آنها نیست. راستی چگونه است که یک ستاره میلیاردها سال نوری طول میکشد تا نورش به زمین و به چشم ما برسد اما گاهی اگر چشم ما یک کوچولو ضعبف شود قادر به دیدن آنها نیستیم یعنی اگر کمی چشم آدم ضعیف تر و نور ستاره ها هم ضعیف تر میبود در آسمان هیچ ستاره ای نمی دیدیم
 سالها پیش وقتی بچه بودم در خانه پدربزرگم  وقتی که برف می‌بارید و سپس بلافاصله آفتاب می‌شد شعاع آفتابی که از لای پنجره به درون اتاق می آمد به حدی رخشنده بوده  که وقتی خاله جان جارو میزد میتونستم ذرات خاک را در شعاع آفتاب ببینم، این را خوب یادم هست با خودم فکر میکردم اگر  هر آدمی یک ذره باشد آیا این اتاق وسعت جهان ماست؟ سالها بعد وقتی افق دیدم وسیع تر شد آدمها جای خود را به سیاره ها دادند و این سوال مطرح شد که اگر هر ذره غبار یک سیاره باشد آیا این اتاق وسعت جهان ماست؟ بعد تر کهکشان ها جای خود را به سیاره ها دادند حالا می بینم زمین را که همچون ذره ‌غباره بر شعاع خورشیدی معلق است...به راستی ما در کجای جهانیم؟ و آیا میتوانیم  وسعت جهان را درک کنیم ؟

#وسعت_جهان
#درک_جهان
#فراسو
#وسیع_بیندیشیم