امروز سری زدم به یکی از همکاران و دوستان خوبم که در طول سه سال در پروژه مدیریت چندمنظوره جنگلهای هیرکانی همکار بودیم به یاد سه سال گذشته افتادیم و خاطرات زنده شدند تقریباً در همین فصل ماموریت های زیادی به روستاهای جنگل به اتفاق هم داشتیم، به شالیزارهای میرفتیم که در میانه کوه ها توسط جنگل احاطه شده بودند، در باران بهاری یا آفتاب سوزان و گرمای تابستان باید روزی به چندین مزرعه سر میزدیم و با مردم گفتگو میکردیم، امروز بعد از یاد آوری آن تلاش ها و آن تجربیات خوب موثر به فکرم رسید که از ایشان تشکر و قدر دانی کنم، چون بعضی کارها مثل فعالت های اجتماع محور بیشتر شبیه به ایثار است و معمولاً نیمه داوطلبانه انجام میشود مثلاً ممکن است شما چهار سال با یک پروژه به عنوان تسهیلگر همکاری داشته باشید اما این همکاری رسمی و مستفیم نباشد کارتان برای پروژه رسمیت زیادی نداشته باشد و هرگز ارزشش به خوبی دیده نشود و حتی هرگز از شما قدر دانی نشود و حقوق و مزایای چندانی به شما تعلق نگیرد اما با این حساب  شما ادامه خواهید داد چون هدف و آرمان مشترکی با پروژه دارید چون میدانید مشکلی در خود پروژه نیست بلکه یک نوع نگاه قدر ناشناسانه در افراد است که جایگاه ها و نقش ها را خوب نشناخته و شاید اصلاً مایل نباشد بشناسد برای هر نقشی رسمیتی قایل باشد...بگذریم.... در هر صورت ادامه خواهید داد  چون به کارتان علاقه دارید و  اثر گذاری کار برایتان ارزشمند هست حتی اگر در مجموعه ای باشید که قدر شناسی را به خوبی  بلد نباشند و یا دلشان نخواهد از این تواناییشان استفاده کنند. 

بلاخره بعد از پنج سال از نخستین روزهایی که وارد جنگل ها شدم گذشت و این پروژه نیز به پایان رسید، با همه تلاش هایی که کردیم و قدر ناشناسی هایی که احساسش کردیم ،  این پروژه چیزهای زیادی برایم داشت، دیدم به جنگل و مردمانش تعمیق شد، پنج سال فعالیت تسهیلگری را با همکارانی باتجربه تر تمرین کردم و توانستم تجربه پیش برد یک فرآیند توان افزایی اجتماع محور را داشته باشم و آن را به صورت عملی تجربه کنم، و از همه مهمتری حلقه ای از دوستان خوبی در روستاهای جنگل دارم که  از دلم و همه وجودم دوستشان دارم و موفقت هایشان امروز بزرگترین خوشحالی های من است و اطمینان دارم اگر بر حسب اتفاق پروژه دوباره تمدید شود حتماً خودشان به خوبی بدون کمک ما پیش خواهند رفت و هیچ نیازی به ما نخواهند داشت.

 امروز خوشحالم که پنج سال از عمرم بر روی پروژه ای گذشت که موجب تغییرات در نگرش و زندگی مردم شد تغییرات خود خواسته، درون زا و با اگاهی، تغییراتی عمیق و ریشه دار، هخپخانه هایی آباد ترشذ، طبیعت بیشتر درک شد، آب و خاک تمیز تر شد به واسطه برخی از اقداماتی که جامعه محلی انجام داد ، جنگل بیشتر دوست داشته شد و اهمیت آن نزد جامعه محلی تعمیق شد.

تسهیلگری فرآیند های اجتماع محور یکی از علایق من بود و خب به علایقم پرداختم از کنار مردم بودن و یاد گرفتن از آنها لدت بردم تغییراتی را که در طول فرآیند رخ داد عمیقا درک کردم و هنوز بر این باورم یکی از بهترین روش ها برای حل مشکلات محیط زیستی و توسعه روستاها این الگوست چون موجب تغییری پایدار میشود  و تغییر در این الگو عمیق و بنیادین است.

اما این روزها دارم به این فکر میکنم با همه خوبی هایی که شغل تسهیلگری دارد حداقل برای من شغل محسوب نمیشود چون خرجم با دخلم تناسب ندارد و اینکه حق دارم زندگی کنم برای پنج سال بعد باید برای خودم هم زندگی کنم نه فقط برای آرمان ها و اهدافم مردم و طبیعت. خب زندگی خرج دارد و باید برای زندگی کردن پول کافی به دست آورد  برای سالم تر شدن و پیگیری درمان ها باید پول کافی داشت و خب باید به دنبال یک شغلی گشت که درآمد کافی داشته باشد به همین دلیل با همه علاقه ای که به شغلم دارم به دنبال این هستم که به دنبال شغل جدیدی باشم که با درآمدش حداقل بتوان زندگی کرد، شعلی که از علایقم جدا باشد و حدالمکان اجتماع محور و تسهلگری نباشد این را به دلیل تجربه پنج ساله ام در هیرکانی میگویم، علاقه دارم شغل آینده ام با یک دستگاه باشد یک دستگاه که از صبح بدانی چه کار باید بکنی با آن… خوبی اینکه آدم با دستگاه کار کند این است که در نهایت از دستگاه انتظار قدر دانی نخواهد داشت.