عجب سالی بود

سال

!۹۰

روزی دوستی به من گفت:تو با این مطالعات با این کتابهایی که در کتابخانه داری و این چزهایی که مینویسی و اسمشان را رمانهای ناتمام گذاشته ای چرا باز هم  مثل یک بی سواد میروی کارگری میکنی و هرگز هم  کسی باور نمیکند که تویی که این لباس کار را میپوشی و بیل به دست میگیری درون مزارع کار میکنی و تا زانو در گل ولای می افتی  بعد از کار بیایی خانه و  فلان کتاب را مطالعه کنی یا قلم به دست بگیری وبنویسی راستش من ان روز خیلی فکر کردم که چرا دوستم چنین سوالی کرده کاش دوست من می دانست که اگر کار درست حسابی پیدا میشد خب من مجبور نبودم بروم این کارها  را بکنم تازه هیچ کس نمیتواند جلوی کسی را بگیرد که بعد از کندن چاله ای چهار متری برای چاه کابل ارت(برق) در مدرسه  تیز هوشان پروفسور فضل الله رضا( رشت) بیاید خانه و اثار چخوف را مطالعه کند

بااین سوال دوستم اول نا خدا گاه به یاد فیلم میلیونر زاغه نشین افتادم و همچنین یک نقل قول از جرج برنارد شاو یک روز یک جوان نویسنده ای از جرج برنارد شاو پرسیده بود شما برای چه مینویسید: جرج برنارد شاو هم در جوابش گفته بود برای لقمه ای نان!!  خواستم به دوست عزیزم بگویم که من هم برای لقمه ای نان  کار میکنم طبیعتاً پاسخ درستی هم بود چرا که خواندن و نوشتن نه تنها  امروز شکم انسان را سیر نمیکند بلکه جیب انسان را هم خالی میکند اگرچه مغزش را پرکند حالا اگر این کارها را نمیکردم پس باید بیکار مینشستم و هیچ پوچ دست روی دست میگذاشتم وفقط میخوردم میخوابیدم و کتاب میخواندم مثل همین روزها که میخورم و میخوابم وکتاب میخوانم!!

مهم ترین تجربه امسال کار در مزرعه در فصل بهار بود قرار بود من به تنهایی یک هزار متر مزرعه  برنج  به( شراکت)بکارم که بعد از حمع و تفریق  های فراوان به این نتیجه رسیدم  که هیچ منفعت مالیی ندارد اول اینکه زن ندارم که برایم نشا کاری کند !!دوم اینکه اصلاً تجربه ای در این زمینه ندارم!!بعداز انصراف روزهایی که کاری پیدا نمیکردم با پدرم در مزرعه کار میکردم فصل نشا از زانو تا نوک سر گلی و خیس بودم پابرهنه میرفتم مزرعه و در کل به نحوی روزم را شب میکردم و اسم چنین زمان از دست رفته را هم میگذاشتم (زندگی) وقتی نشا تمام شد به باغ لوبیا میرفتم و انجا هم لوبیا میچیدم و اواز میخواندم !و تارسیدن برنجها هم وقتم  را به گونه ای گذراندم البته در این بین چند بارجسته و گریخته کار بنایی هم داشتم حتی کارگری وسفری هم به روستاهای مختلف و اشنایی با مردمانی دیگر ونشستن روی صفره هایی متفاوت تر وخوردن غذا هایی جدید تر به یاد می اورم در یکی از محله هایی خیلی دور وقدیمی در یکی از خانه های گلی چند روزی با دوستان انجا مهمان بودیم جالب اینجاست که در ان محله برخلاف محله ما چای به عمل می امد وسراسر محله پراز باغ چای بود روز اول وقتی برای خوردن نهار  کنار صفره نشستیم با اینگه غذا را برایم کشیده بودند هم زمان هم برای خودشان چای ریختند وهم برای ما بعد از خوردن چای و گپ زدن شروع به خوردن غذا کردیم پس از غذا نیز دوباره چایی ریختند و خوردیم این موضوع چند روز پیاپی ادامه داشت و این سبک غذا خوردن برایم خیلی جالب بود من در این سال مردمم را بیشتر شناختم و فرهنگ نابشان را بیشتر ستودم چون همواره کنارشان بودم در مزرعه ،در باغ، کنار رودخانه، بر روی ایوان های بلند خانه شان، بر روی صفره های رنگارنگشان کنار مزرعه نشستم و تخم ماهی شور(اشپل) وسبزی کوکو وپنیر را با کته محلی مزه مزه کردم با انها در مزرعه تا زانو درگل و لای فرو رفتم و زیر شدید ترین باران برنج بریدم و زیر شدید ترین و دم دار ترین افتاب ظهر تابستان برنجها را جمع کردم  و زیر همین افتاب وسط مزارع در حالی که  دو بسته برنج را به دوش کشیده بودم بی هوش شدم وچشمم سیاهی رفت!!

 خب من اینجا هستم و حالا دارم مینویسم و امسال نیز پا برهنه میکنم به مزرعه میروم به باغ میروم و کنار مرزها می نشینم و اگر کسی خواست بیاید اینها را تجربه کند من از ان استقبال میکنم !!

البته در کنار تمام اینها بایدسفر با دوچرخه به مقصد سیاهکل و کوهای دیلمان را هم اضافه کنم این سفر کاملاً اتفاقی بود و اصلاًاز قبل نمی دانستم به کجا میرسم فقط جلو میرفتم و درکنار طبیعت بکر مردمان خون گرم هوای دلپذیر باغهای چای که من عاشق انها هستم با گذشتن از بیش از بیست محله و روستا به سیاهکل رسیدم و از انجا به سمت کو های دیلمان حرکت کردم در مسیر به هر محله ای  که میرسیدم در قهوه خانه مینشستم و با پیرمردان گیله مردش گپ میزدم و هرچه به کوه نزدیک تر میشدم مزه چایی که میخوردم متفاوت تر میشد  در مسیر فهمیدم که محلات هریک به نحوی فرهنگ و زیبایی ها و هویت خاص خودش را دارد بعد از برگشت دوستان و اشنایان گفتند که چطور چنین ریسکی کردی و به این سفر رفتی اگر در ان دور دور ها لاستیک دوچرخه ات میترکید مخواستی چه کار کنی ؟  من حتی در دورترین نقطه از خانه حتی اندکی هم احساس دوری نکردم چون همواره با مردمی خونگرم و مهمان نواز روبرو بودم من عمیقاً اطمینان داشتم که نه گم میشوم نه دور چون خانه من این سررزمین است و خانواده من مردمانش پس امکان ندارد کسی در خانه خود گم شود !!

سال نود روزهای تلخی هم داشت که بدترین درد جسمی را نیز تجربه کردم یک ماه بستری شدم و نه میتوانستم بنویسم نه راه بروم نه کتاب بخوانم و یا لحظه ای بخوابم تمام روز و شبم شده بود درد کشیدن وفریاد زدن باور کردنی نبود گاهی احساس میکردم دستان و پاهایم در حال سوختن است و انهارا درون اب سرد میگذاشتم و گاهی برعکس احساس میکردم دستان و پا هایم منجمد شده است و در اب گرم میگذاشتم اصلاً هم درمانها در اینجا نتیجه ای نداشت تا اینکه به تهران رفتم و از درد خلاص شدم

سال نودسالی بود سرتاسر اتفاقات مهم اما این سال رو دوست دارم چرا که این سال بیشترتجربه های تلخ و شیرین داشتم  به همون اندازه که شیرینی داشت تلخی هم  داشت و فهمیدم انسان با چشیدن تلخی ،شیرینی رو بیشتر احساس میکنه حتی بیشتر از انچیزی که هست  و تجربه سختی ها همانقدر که نابود میکنه همونقدر هم میسازه چیزی متفاوت تر از چیزی که بودمیسازه، یاد گرفتم بیشتر درک کردن و علم اموختن همیشه در انحصاردانشگاه و اکادامی ها نیست بلکه اولین و بزرگ ترین منبع شناخت و اولین و بزرگ ترین استاد انسان طبیعته همون طبیعتی که کیمیاگران و فلاسفه بسیاری را در خود پرورانده است پس باید برای تجربه بیشتر  به قلب طبیعت رفت دید شنید حس کرد...به قول تمثیلی قدیمی انچه به من بگویی فراموش میکنم و انچه به من یاد دهی به یاد نمی اورم اما انچه به من نشان دهی همیشه به خاطر میسپارم

-در کنار اینها فعالیت های و سفرهایی دیگری هم داشتم که در حوصله این بحث نمیگنجید....

+پی نوشن عکس بالا من هستم کنار مزرعه خودمان بهار سال نود

 +عجب سالی بود سال۹۰!

+-این روزها کم کم لغت ها و واژه ها داره یادم میره اگه جمله ای رو اشتباه نوشتم تذکر بدین!!

این روزهای بهاری این دید بازدید ها عیدی گرفتنها عیدی دادن ها روبوسی ها تجدید پیمان کردن با دوستها و حتی اشنایی با دوستان جدید همه وهمه نشان دهنده تمدن وفرهنگ زیبای مردم میهن عزیز ما ایرانه و باید قدر این روزها رو دونست و نهایت استفاده رو از این سینزده روز کرد باید بیشتر دوست داشت بیشتر دل رو به روی روزهای نو بازکرد باید دردرون هم بهاری شد سبز شد بایدیک سال دیگه صبر کنیم تا دوباره نوروزی بیاد وما رو خوشحال کنه  در این ایام  نباید فقط به فکر شادی خودمون باشیم باید کمی هم شادی رو با دیگرانی که به محبتمون  نیاز دارند تقسیمش کنیم بیشتر دوست داشته باشیم بیشتر شادی کنیم بیشتر ترانه زمزمه کنیم بیشتر بخندیم بیشتر بهاری بیشیم....

+--این روزها انگار دلم داره جوانه میزنه!

+---و سر انجام بهار امد

تا به من بگوید من امدم

حالا وقت سر سبزیست ای رفیق زمستان

ای برادر ابرها

ای که باران هم خاکستری بودنت را نشوست

حالا من امدم عزیز من سبز شو...

حتی فکرش هم نمیکردم در دل زمستان  بهار بیاید

او امد و من سبز شدم

من شکوفه کردم

و دل خاکستری من دوباره تپیدن گرفت

 و درونش چشمه ها جوشید

گلها روید

و پرندها پرید!!

در دلم نرگسهای مرده زمستان بانسیمی زنده شدند

در دلم پرندهای یخ زده با غزلی که سرودم پرواز کردند

با غزلی که خواندم عاشق هم شدند

از قفس های دل بیرون پریدند و رفتند

چشمهای من پشت سرشان اشک ریخت

یادم باشد بهارهم رفتنیست

کمی بیشتر دلم را بهاری  کنم

ای نسیمی  که بهار را اوردی

بیا در قلبم خانه کن

تا زمستان

بوزد در دلم نسیمی از بهار

کاش دلم برای همه نرگسهای زمستان جا داشت

تا برای همه شان نسیمی از بهار داشته باشم

این بهار هم میرود

چون امد...و هر امدنی رفتنی دارد

واین  ائین فصل هاست...

-+++چگونه سال جدید را تحویل بگیرم،در حالی پیامک های تبریک سال نو هنوز تحویل داده نشد...هنوز شک دارم سال تحویل شد یا نشد!! ...اخر وقتی پیامک های تبریک مان را تحویل نمی گیرند ما سال جدید را چگونه بی تبریک  تحویل بگیریم!!