فوئنتس گرگوریو لوپزیه  از نویسندگان مکزیکی است که در ایالت ورکروز به دنیا آمده و در میان مردم بومی همان منطقه بزرگ شده است.

داستانهای کوتاه بسیاری نوشته است . اوچندین داستان بلندش در سال ۱935 جایزه ملی داستان نویسی وطنش را ربوده است.

لحن اگثر آثار وی سرشار از کنایه می باشد. آنچه می خوانید یکی از نوشته های کوتاه اوست که با لحنی لطیف ایمان و باور یک مرد روستایی را به خداوند و یار و. یاور بودن او نشان می دهد. مجید مجیدی از کارگردانان موفق سینمای ایران فیلم کوتاهی به نام " خدا می آید " با اقتباس از این داستان ساخته است.

در سرتاسر ده این تنها خانه بر بالای شیب تندی بنا شده بود . از آنجا می شد رودخانه ٬ جایگاه حیوانات و مزرعه  غله رسیده را دید که با گلهای لوبیای قرمز خال خالی خبر از محصول خوبی می داد.

تنها چیزی که زمین نیاز داشت باران بود ٬ یا دست کم یک رگبار ملایم . لنچو که از این نیاز زمین محبوبش آگاه بود از دمدمای صبح کاری نکرده بود جز اینکه به سمت شمال شرقی آسمان چشم بدوزد  : " زن ٬ انشالله که امروز امروز دیگه بارون می گیره !"

زن در حال تهیه غذا بود دذ جواب گفت : " اگه خدا بخواد می گیره ! "

پسران بزگتر لنچو در مزرعه کار می کردند و کوچکترها جلو خانه سرگرم بازی بودندتا اینکه زن همه را صدا زد" آهای بیایین غذا بخورین "

در حتال غذا خوردن بودند که پیش بینی لنچو به حقیقت پیوست و قطره های درشت باران باریدن گرفت.

در شمال شرقی آسمان کوههای سترگ ابر دیده می شد که پیش می آمدند.

مرد به جستجوی چیزی از اتاق به طویه رفت . البته چیز خاصی احتیاج نداشت بلکه به این بهانه می خواست مطبوعی باران را به روی تنش حس کند. وقتی به اتاق برگشت ٬ گفت : " اینها قطره های باران که نیست ٬ سکه های نقره س که از آسمون می باره . قطره های درشت ده پزویی و کوچکترها یک پزوییند."

با اطمینان خاطر ٬ مزرعه رسیده را با گلهای لوبیا قرمزش برانداز کرد که پرده باران سراسرش را می پوشاند.

اما ناگهان بادی شدید وزیدن گرفت . باران به تگرگ سنگینی بدل شد . لنچو درست تشبیه کرده بود ٬ آنها واقعا به سکه های نقره شبیه بودند! بچه ها به میان باران می دویدند تا مرواریدهای یخ زده را جمع کنند.

مرد باخاطری آزرده گفت : " خیلی داره بد می شه ! امیدوارم هر چه زودتر رد بشه ! "

اما توفان با آن زودی که فکر می کرد سپری نشد.یک ساعت تمام تگرگ به روی بام خانه٬ دامنه دشت و سرتاسر ده بارید.مزرعه سفید شده بود٬ گویی به روی آن نمک پاشیده اند.حتی یک برگ هم به روی درختان باقی نمانده بود .محصول غله به کلی خراب شده بود.ساقه های لوبیای قرمز هم گلهاشان را از دست داده بودند.روح لنچو سرشار از اندوه بود.طوفان که گذشت به وسط مزرعه رفت و به پسرانش گفت:"اگه آفت ملخ بود بیش از این چیز به جا می گذاشت.بد مصب تگرگه هیچ چیز به جا نگذاشته.امسال از غله و بنشن خبری نیست."و زمزمه کرد:

"آن شب اندوه بار شبی بود٬

همه کارهای ما برای هیچ بود٬

امسال همه گرسنه ایم٬

کسی نیست به فکر ما."

اما در قلب همه کسانی که در آن خانه تنها ٬ در وسط ده زندگی می کردند٬ جرقه امیدی فروزان بود ٬ جرقه امید به خدا.

لنچو با خود فکر می کرد:" نگران نباش ٬ حتی اگر میبینی که همه هستی ات به باد رفته باز هم به یاد آورکه کسی تا به حال از گرسنگی نمرده است."او سراسر شب به فکر این امید بود٬ امید به خدا٬ خدایی که ناظر بر همه چیز است٬ حتی به آنچه که در ژرفنای ضمیر فرد می گذرد.

لنچو همچون گاو نری قوی بود و شبیه حیوان در مزرعه کار می کرد . کمی هم سواد خواندن و نوشتن داشت.سحرگاه روز یکشنبه از خواب بیدار شدو با این اعتقاد که روح حمایت کننده ای وجود دارد نوشتن نامه عجیبی را آغاز کرد ٬ نامه ای به خدا با این مضمون:

"خداوندا!اگر تو به من کمک نکنی امسال با خانواده ام گرسنه خواهیم ماند. من احتیاج به صد پزو دارم تا مزرعه را دوباره بکارم و تا به دست آمدن محصول بتوانم به زندگی ادامه بدهم.زیرا توفان و تگرگ..."

و روی پاکت نوشت : به دست خدا برسد.

نامه را در پاکت گذاشت و با اینکه هنوز ناراحت بود برای پست کردن نامه راهی شهر شد. در اداره پست تمری به روی پاکت چسباند و آن را داخل صندوق انداخت.

یکی از کارمندان پست که هم پستچی بود و هم در اداره کار میکرد با دیدن آن نامه ٬ در حاله که از ته دل می خندید ٬ نامه ای را که برای خدا پست شده بود به رییس اداره نشان داد.پستچی هرچه نگاه کرد آدرس خدا را در روی پاکت ندید. رییس پست که مرد چاق و در عین حال مهربانی بود با دیدن پاکت به خنده افتاد.اما زود حالت جدی به خود گرفت ٬ نامه را به روی میز انداخت و گفت:"چه ایمانی ! کاش من هم ایمان مردی را داشتم که این نامه را نوشته. کاش من هم مثل او اعتقادم خالص بود . به آنچه که می کند اطمینان دارد تا آنجا که باب مکاتبه با خدا را گشوده است ."

رئیس پست بر آن شد تا به نامه پاسخ دهد. نامه را که باز کرد متوجه شد که برای پلسخ دادن به ان سوای قلم و کاغذ به چیز دیگری هم نیاز است و آن مبلغ صد پزو پول است. رئیس چند پزو از کارمندش گرفت ٬ چندتایی از دوستانش به عنوان صدقه جمع آوری کردو مبلغی هم خودش  روی آن گذاشت.

بلاخره هرچه کرد نتوانست صد پزو جور کندو تنها موفق به تهیه مقداری از آن پول شد. پول را در پاکتی گذاشت . با یک نامه که روی آنها فقط یک کلمه نوشته شده بود: " خدا " و روی پاکت هم آدرس لنچو را نوشت.

یکشنبه بعد بعد لنچو کمی زودتر از معمول به پستخانه رفت تا از پاسخ نامه اش خبر بگیرد. پستچی دم در اداره نامه را به او داد. رئیس پست نیز از پشت پنجره اتاق کارش ناظر عمل خیری بود که انجام داده بود.

لنچو با دیدن پول در پاکت هیچ واکنشی که حاکی از تعجب باشد نشان نداد و شروع کرد به شمردن و در همان حال فکر کرد که البته هرگز اشتباه نمی کند و می داند که لنچو چه مبلغ درخواست کرده .

ناگهان لنچو به جلو میز رفت و درخواست کاغذ و قلم کرد ٬ با ابروی چین خورده که نشان از آوردن عقایدش به روی کاغذ بود٬ شروع کرد به نوشتن . نامه را به پایان رساند تمبری خرید و به روی پاکت چسباند.

همان موقع که پاکت به صندوق انداخته شد٬ رئیس پست آن را برداشت ٬ باز کرد و چنین خواند: " خدایا ! از مقدار پولی که درخواست کرده بودم تنها هفتاد پزو به دست من رسید. از آنجایی که من برای ادامه زندگی به این پول احتیاج مبرم دارم خواهش می کنم بقیه آنرا هم بفرست . اما راستی از طریق پست نفرست چون کارمندان پست دست چسبانکی دارند!