پیشرفت تکنولوژی و اوج مدرنیته  و به وجود امدن کلان شهرها و اسمانخراشها  ترافیک الودگی هوا و الودگی صوتی و دها پدیده  دست در دست هم داد تا مفهومی به نام شهر گریزی پدید اید تجربه دهه اخیر نشان میدهد اغلب ساکنان شهرهای بزرگ  برای خلاص شدن از عوارض منفی شهر نشینی زندگی در دهکده ها و  روستا های اطراف شهر و مناطق خوش اب و هوا را انتخاب میکنند

انچه در این مقاله به ان می پردازم  اشنایی با فرهنگ رایج یک جامعه روستایی میباشد که باید با ان اشناشد چرا که زندگی طولانی در شهرساکنان ان ارا به قواعد  رایج شهری  عادت میدهد و موجب نا اشنایی با فرهنگهای سنتی0 جدید میشود

 در یک ده یا روستا اکثراً باهم دوست فامیل و اشنا هستند به طوری که در مراسم عروسی  و جشنهای دیگر همه اهالی دعوت میشوند و از همه مهم تر اینکه شغل بیشتر ساکنان ده کشاورزی و باغداری است  و کاشت داشت و برداشت محصول جز با  همیاری و همکاری  یکدیگر میسر نیست  بنا بر این میتوان اینگونه نتیجه گرفت :مردمان یک ده همچون یک خانواده بزرگ هستند این پیوستگی به میزان تراکم خانه ها  و زمین های کشاورزی نیز ارتباط دارد هرچه خانه ها به هم نزدیک تر باشد میزان  صمیمیت بین مردم بیشتر است  در چنین شرایطی  اگر فردی جدید به ان مکان مهاجرت کند از او انتظار میرود همواره  با دیگر اهالی تعامل و همکار داشته باشد و این را میتوان نقطه قوت  جامعه روستای دانست انچه در شهر به عنوان همسایه مطرح است در  ده  درمورد همه اهالی صدق میکند

در چنین حالتی همدلی و همکاری و همیاری در بسیاری از امور در میان مردم دیده میشود و این تعاملات اجتماعی فضایی صمیمی ارام بخش و ساکت برای دوری از هر نوع هیاهو ایجاد میکند

دهکده های خوش اب و هوا  امن ترین نقاط برای سرمایه گذاری  میباشند  ودر صورت  سرمایه گذاری هدفمند میتواننند موجب شکوفایی و رشد  کشور وهمچنین این  مناطق شود

تعریف ده و روستا:^{از ویکیپدیا}

روث گلاس (Ruth Glass) می‌نویسد: برای ما صفت روستایی دارای مفهوم خوشایند و مطمئنی است. زیبایی، سادگی، راحتی، فراغت، منظره‌های دلگشا، آزادی، صلح و صفا و آرامش است

تونیس (Tonnies) می‌گوید: جامعه روستایی به عنوان یک جامعه آرمانی که سرشار از تقدس، هماهنگی و صلح و صفاست

در ایران، ده از قدیمی‌ترین زمان یک واحد اجتماعی و تشکیلاتی و جایی بوده‌است که در آن گروههایی از مردم روستایی برای همکاری در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی گرد هم تجمع یافته‌اند. ده اساس زندگی اجتماعی ایران را تشکیل می‌دهد و اهمیت آن به اعتبار اینکه یک واحد تشکیلاتی در زندگی روستایی است، در سراسر قرون وسطی و از آن پس تا به امروز برقرار بوده‌است.

• پلاسید رامبد (Placide Ramboud) جامعه شناس فرانسوی می‌گوید: ده واحد اجتماعی ویژه‌ای است که با یک فضا در ارتباط متقابل است و این فضا به عنوان یک عنصر ضروری در نظام اجتماعی ده نقش دارد و به این ترتیب ده دارای بعد اجتماعی است که می‌تواند یکی از عوامل اساسی تشکیل دهنده آن به شمار رود. ده محصول کنش‌های متقابل گروههای انسانی و فضا است، میان اعضای ده رابطه‌ای محلی وجود دارد که نتیجه کنشهای متقابل تاریخی است و موجب پیدا شدن حافظه جمعی و محلی است و در نتیجه نوعی وجدان یا شعور جمعی به وجود می‌آورد. رامبد می‌گوید: روستا برآیندی از عناصر طبیعی و عناصر ساخته شده‌است که به گونه‌ای زمینه سازگاری فرد را با جامعه فراهم می‌آورد و موجب جامعه پذیری می‌شود. در ده بین گروه و فضای جغرافیایی محدود و بسته و ثابت نوعی روابط اقتصادی - اجتماعی - فرهنگی وجود دارد و این روابط موجب پیدایش وحدت و یکپارچگی گروه می‌شود و آن را از گروه دیگر متمایز می‌سازد. اجتماع ده دارای نیروی معنوی مسلط بر اعضایش است که بر رفتار افراد نظارت عالیه شدید دارد و آنها را به پیروی از هنجارهای اجتماعی وادار می‌کند و این نیروی معنوی همان سنت‌های روستایی و قوانین ثابتی است که بر جامعه ده حاکم است.

نویسنده مقاله :بهزاد سواری