از دیروز یک جمله  سخت ذهنم را درگیر کرده و تا الان مشغول استخراج معانی و ترجمه های متفاوت ان بودم اما هنوز هم ترجمه ای برای ان نیافته ام  ... دلیل مهم بودن این جستجو این نیست که میخواهم معنی واژه را دریابم بلکه دلیلش این است که همین دیروز شنیدم که این واژه را از زبان خودم برای خودم نقل میکنند  واژه ای که اطمینان دارم هرگز تلغظ نکرده ام و اصلاً در دایره المعارف حروف الفبای مخم وجود ندارد...ان جمله از  ترکیب این واژه ها به وجود می اید (م ر ت ی ک ه ) تا حالا ترجمه های عربی و انگلیسی اش را در اوردم اما هنوز نمیدانم معنای فارسی اش چه میشود ؟!!!

حالا خودتان تصور کنید از شنیدن این جمله از زبان ان شخص چقدر خنده ام  گرفت اخر ما دهاتی ها عادت نداریم از چنین واژه های سفت و سختی در ادبیات خود استفاده کنید اصلا زبانمان نمیچرخد برای گفتن چنین واژه ای

ابتدا فکر میکردم  این حرفها یک شوخی است اما نه جدی میگفت حالا من مانده ام که به چه دلیل ازش عذر خواهی کنم به دلیل حرفی که نزدم یا اینکه سوالی ساده ای که از او پرسیدم ...سوالی که حق پرسیدنش را داشتم اخر ببینید چطور میشود کسی بیاید گلهاهایتان را از ریشه در بیاورد و بعد شما از او توضیح نخواهید؟

معمولا  در اوج اعصبانیت سعی میکنم موضوع را منطقی و با دلایل کافی  حل  کنم اما  یکی از نقطه ضعف هایم  این است که صدایم را در گفتگو بلند کرده و سریع صحبت میکنم البته این نوع گفتگو در فرهنگ بومی ما متداول بوده و بیشتر همراه با طنز و خنده همراه است و به همین دلیل بسیاری از هم وطنان مهاجری که از کلان شهرها به این مناطق می ایند به دلیل نا اشنایی با فرهنگ بومی برداشته های متناقصی از این رفتهای متداول جامعه سنتی دارند...و این سو تفاهم ها تا اختلاف و قطع رابطه و خصومت نیز پیش میرود ...و اینها همگی به دلیل نا اشنایی دوستان جدید با فرهنگ میزبان میباشد...

یکی از بزرگترین دغدغه های فکری ام در سالیان گذشته این بود که ایا برای خوشایند و عدم به وجود امدن سو تفاهم ها باید جو سنتی روستا را برای مهمانان تازه وارد تغییر داد یا به عبارتی همرنگ انا شد یا اینکه به انان فرصت داد تا به مرور زمان خود را با  فرهنگ میزبان تطبیق دهند ؟ 

اما هم ولایتی های عزیز این زحمت را به دوستان تازه وارد نمیدهند و پیشاپیش دست به کار میشوند و   فرهنگ خود را با دوستان تازه وارد کلان شهری  تطبیق میدهند..فارسی غلیظ صحبت میکنند و...

اما در میان این امواج (من) همواره (من) مانده ام.... همان ادم چندین سال پیش  و هرگز سنت ها و اداب های اصیلم را فراموش  نمیکنم هرگز قصه گفتن های پدر بزرگم را با جزیبات زیبا و حرکات دست که تمام زوایای داستان را تجسم میکرد فراموش نمیکنم و هرگز از دهاتی حرف زدنم خجالت نمیکشم ...همین هفته پیش که به گلسار رشت  رفته بودم با پدرم داشتم گرم گیلکی حرف میزدم   کم کم متوجه شدم  ملت طوری نگاهم میکنند که انگار دارم برایشان جوک تعریف میکنم ...و اینها همه اش تقصیر خود ماست مایی که به سنت هایمان پشت میکنیم و انها را به فراموشی می سپاریم و حتی  بچه هایمان را وادار میکنیم انها را فراموش کنند....و اینجاست که میگویند از ماست که  بر ماست