و ما ادمها به خیال خودمان داریم رشد میکنیم و بزرگ میشویم پیشرفته و مدرن وارد رقابت های دنیای مادی  و تنش های بازار میشویم  و مسابقه میدهیم  و انقدر درگیر این مسابقه ها  میشویم که تمام عمرمان به دویدن و دویدن  میگذرد ...

چند شب پیش یکی از دوستان که اغلب سولاتش را برایم ارسال  میکند برایم پیام فرستاد که ایا خوشبختی در جهان سوم امری اکتسابی است یا انتصابی ؟

هر چه با خودم فکر میکنم میبینم خوشبختی و عدم خوشبختی  امری اکتسابی است و انتصابی نمیتواند باشد فقط انسانها بر پایه ابزارها ، موقعیت ها ، ایدیولوژی و اندیشه هایی   که برای رسیدن به اهداف خوشبختی   در دست دارند رسیدن به  خوشبختی را برای انها «اسان تر» و یا «سخت تر» میکند

در جواب به دوستم  نظرم را اینگونه بیان کردم که خوشبختی  در این دو قطب بندی (که دید ایشان بود) معنای متفاوتی دارد اما نطرم این است که جهان سوم یعنی جهان «نخواستن و نداشتن»... اگر مردمان جهان سوم  به این  باور برسند که   بدبخت هستند(در برابر جوامع توسعه یافته) هیچ شکی در بدبختی انان وجود ندارد و این اندیشه ای است که  استعمار گران به واسطه تزریق  ان سالها کشورهای افریقایی و امریکای لاتین را استعمار کرده اند و با زرق و برق لباسها و بی ارزش ترین  دگمه های پیراهن خود توانسته اند کشتی کشتی طلا را از امریکای لاتین  به غارت ببرند و   ...

البته من قبول دارم که  مدرنیته موجب رشد و رفاه میشود و نیازهای انسان را تامین میکند اما تردید دارم که به انسان خوشبختی بدهد«نه صرفاَ رفاه اجتماعی»  به نظرم انسان جوامع سنتی جهان سوم تا قبل از ظهور مدرنیته خیلی  خوشبخت تر از  انسان جامعه توسعه یافته و پر تنش امروز  بوده است انها دغدغه ای ندارند جز اینکه شکمشان را سیر کنند و با کوچکترین انگیزه ای شاد شوند و ایین ها و اداب و رسومشان را پاس بدارند و  در برابر سختی ها در کنار یکدیگر باشند

برسی  خوشبختی در این دو قطب بندی به خیلی از سولات  پاسخ خواهد داد و روشن خواهد کرد که رفاه انتصابی  موجب خوشبختی نخواهد بود   

به نظرم باید این موضوع مورد برسی قرار گیرد که معنای خوشبختی  در جوامع مختلف چگونه است ؟ ایا مدرنیته و پیشرفت سبب خوشبختی انسان شده است ؟