حتماً در شرایطی  بوده اید که در یک قضیه طرفین دیدگاه‌های مختلفی در رابطه با یک موضوع دارند هر کدام از زاویه دید خود به مساله نگاه می‌کنند هر کدام داستان‌های خودشان را از موضوع دارند و هر کدام با ذهییت های خود عینیت را میبیندند..من هم بارها در چنین شرایطی بودم در این شرایط انتظار می‌رود با گفتگو به حقیقت نزدیک شد اما وقتی طرفین به گفتگو در این رابطه اعتقاد نداشته باشند و دچار خود حق پنداری مطلق و یا نادانی مطلق شوند فرآیند رسیدن به حقیقت و درک مشترک از یک قضیه بسته می‌‌شود..این تجربه دردناکی است، بخصوص اگر طرفینت افرادی باشند که توانمند در اندیشیدن و توانمند در گفتگو کردن می‌پنداشتیمشان اما منافع براشان در نرسیدن به واقعیت باشد(با متفاوت دیدن قضبق فرق دارد کسانی که متفاوت میبینند حاضرند تفاوت دیدگاهایشان را مطرح کرده و درباره اش گفتگو کنند) پس به نظر ایشان تنها یک حقیقت وجود دارد و نیازی به گفتگو در رابطه با آن نیست چون همه موضوع همانی است که در جمجمه طرفین خود حق مطلق پندار می‌گذرد و منافع ایشان ایجاب می‌کند دست از اندیشیدن و  گفتگو برای دست یابی به حقیقت بکشد، ایجاب میکند که نیندیشند ایجاب میکند خود را به ندانستن بزنند...
در چنین شرایطی بیش از هر چیزی یاد پروتاگوراس می‌افتم سوفسطایی مشهور هم عصر با سقراط حکیم که معتقد بود انسان هر چه بپندارد همان حقیقت است و رسیدن به حقیقت جنبه خصوصی دارد شعار او این بود: «انسان معیار همه چیز است» توضیح می‌داد که چون همگان نمی‌تواند در هیچ اصل مشترکی به نام حقیقت به وحدت نظر برسند پس حقیقت جنبه خصوصی و شخصی دارد و هر کس هر چه بپندارد و تخیل کند برای او حقیقت است. او معتقد بود حقیقت یک چیز از فردی به فرد دیگر متغیر است یعنی واقعیت معیاری ثابت ندارد، او با این گفتار و افکار خود موجی از ناباوری و شکاکیت را در فضای فکری روزگار خود منتشر کرد و مبانی علم و حقیقت را متزلزل ساخت.
طایفهٔ عندیه که پیروان پروتاگوراس بوده‌اند می‌گفتند حقایق اشیاء تابع اعتقادند؛ یعنی اگر حقیقتی را تصدیق کنی، آن نزد تو حق است و اگر منکر آن شوی، در نزد تو حق نیست. انسان میزان هر چیز است و حقایق در نفس‌الامر ثبوتی ندارند. جهان هستی دارای اصولی غایی نیست که بتوان کشفشان کرد. در باره سوفسطاییان و اندیشه های آنان بسیار میتوانیم بخوانیم که چه کسانی بودند در چه زمانه ای میزیستند و چگونه می اندیشیدند اما آنچه در این نوشتار موجب شد به اندیشه های سوفسطاییان  اشاره کنم این است که گاهی احساس میکنم رگه هایی از اندیشه آنها را میتوان در زندگی انسان مدرن امروزی یافت به نظر میرسد اندیشه های سوفسطایی گاهی در خدمت منافع انسان امروزی به کار میرود، انسانی که از هر ابزار  برای رسیدن به منافع خود استفاده می‌کند در تلاش است حقایق با منافع اش سازگار باشند تلاش میکند حقیفت همانی باشد که خودش میخواهد و می‌پندارد، این رگه ها را میتوانیم پیدا کنیم وقتی او تاب گفتگو در رابطه با آرا و نظرات مختلف را ندارد و حتی گاهی انجا که پای منفعت  فردی اش به میان می آید  دست از اندیشیدن می‌کشد و آگاهنه  تلاش برای دانستن حقیقت را متوقف میکند، گفتگو را متوقف می‌کند.
پیشنهاد میکنم درباره پروتاگوراس و اندیشه‌های سوفسطائیان بیشتر مطالعه کنید. به حقایق جالبی در باره تاریخ تفکر بشر و سرچشمه های دانایی و نادانی بشر روبرو خواهید شد.

پی نوشت2: این نوشتار یک یادداشت ساده روزانه است، از آنچه که امروز به آن می اندیشیدم و فکرم را مشغول کرده بود

پی نوشت 2: عکس را هم تابستان سال نود شش از سواحل سپیدرود در روستایم گرفتم وقتی که چند ماهیگیر به اتفاق هم شروع کردند به تور انداختن در داخل سپیدرود

پرنده گفت: هر چیزی از طبیعت باشد می توانیم درونش را ببینیم و گذشته‌اش را بفهمیم در طبیعت هر چیزی می تواند درون چیز دیگری را ببیند برای همین است که ما از بعضی از چیزها می گریزیم و با بعضی چیز ها همدمیم، برای همین است که من بر روی شانه ات نشسته ام، چون درون تور را می بینم که از طبیعت انباشته شده‌ای کاه های درونت را می بینم در آن خاطره رقص شالیزار ها جاریست چوبی که تو را با آن ساخته اند دست های مهربان ترین درخت این حوالیست که سالها آشیانه هایمان را بر روی او می ساختیم همه طبیعت تو مهربانی است برای همین آغوشت همیشه باز است بر روی همه بادها، باران ها، پرنده ها و آفتابی که صبح گاهان بوسه های شبنم را بر روی گونه هایت ذوب می کند، پرنده این حرف ها را معصومانه گفت.

سپس بالهایش را گشود و چرخی در آسمان زد و بر روی آن یکی شانه مترسک نشست و ادامه داد: اما در همه این طبیعت وسیع یک چیز است که هرگز نمی توانیم درونش را ببینم و آن یک چیز آدمها هستند، همان هایی که تو را مانند خودشان برای ترساندن ما پرنده‌ها ساخته اند تا ما با دیدن تو به یاد آنها از باغها و شالیزارهایشان بگریزیم
مترسک که تا حالا ساکت ایستاده بود گفت: کاش  میتوانستم چشم هایم را باز کنم کاش می توانستم تو را  درخت ها را، جنگل ‌‌ها و چیز هایی را که از آن سخن می گویی ببینم کاش می توانستم آدم ها را ببینم، آدم ها شبیه من هستند؟
پرنده گفت: نه آدم ها شبیه تو نیستند. آنها غیر منتظره ترین موجودات این دنیا هستند بعضی هایشان قفس می سازند و خوش آواز ترین و زیباترین ما را زندانی می کنند بعضی هایشان تفنگ می سازند و به سوی ما شلیک می کنند بعضی هایشان هم برای ما دانه میریزند، زخم هایمان را می بندند و از قفس‌ها راهایمان میکنند و به ما عشق می ورزند اما ما حتی بر روی شانه این دسته از آدمها هم نمی توانیم بشینیم میدانی چرا؟ عشق در آدمها خیلی عجیب است آدم ها گاهی عاشق چیزی میشوند و اسیرش می‌کنند و گاهی نا خواسته آزارش می‌دهند آدم‌ها هنوز معنی عشق را همانطور که هست نمی دانند
مترسک گفت: عشق, تا حالا برایم از عشق نگفته بودی دوست دارم برایم بیشتر از عشق بگویی
پرنده گفت: عشق خیلی احساس قشنگی است گاهی دوست داشتن خیلی چیزهای خوب دنیاست و گاهی خیلی دوست داشتن یکی در این دنیاست.
مترسک گفت: پس عشق باید چیز خوبی باشد کاش چشم داشتم دنیا را می دیدم و عاشق می شدم. راستی من خیلی از حرف زدن با تو خوشم می‌آید من خیلی دوستت دارم، حالا یعنی من عاشق تو شده ام؟ 

پرنده مکسی کرد و سپس عشق را ترانه کرد... ترانه عشق در هوا پیچ تاب خورد به دل مترسک رفت دلش را لرزاند..اشکش جاری شد و چشم هایش زنده... مترسک چشمهایش را گشود و دنیا را دید...آری عشق زنده میکند... و عشق پرنده و مترسک حالی اش نیست!

#رودخانه_تبار

پی نوشت 1: دقیقاً یادم نمی آید این داستان را در چه تاریخی نوشته بودم،کامل نبود، در این پست ادامه داستان را نوشتم...شاید پرنده و مترسک حرفهای دیگری هم داشته باشند

پی نوشت 2: عکس را در تابستان سال نود شش بین روستای برگور و شهربیجار در یک مزرعه برنج گرفتم

(ویدیو به ادامه مطلب منتقل شد)

سینزده بدر پارسال دلم میخواست در سپیدورد قایق سواری کنم،  خب دلم میخواست این کار را انجام دهم نه فقط اینکه رویایش را داشته باشم ، با دوچرخه چند بار رفتم وضعیت قایق پدرم را در حاشیه سپیدرود برسی کردم، داخلش اب جمع شده بود ، باید از نهر کوچکی عبورش میدادم تا به اب بیفتد کار دشواری به نظر می‌رسید اما رویای قایق سواری دست بردار نبود، از طرفی هم کلی مهمان داشتم و هی پیامک می امد کجایی؟ 
رفتم آب درون قایق را خالی کردم و با کلی تلاش منتقلش کردم داخل سپیدرود ، یکی از پسر عمویم هم آمد کمکم و با هم سوار قایق شدیم و این ویدیو را همان روز از داخل قایق گرفتم. خیلی هیجان داشت بخدا...
بعد که آمدم بر روی  ساحل نشستم نمیدانم چرا یکهویی یاد داستان ساز روچیلید نوشته چخوف افتادم..به یاد آن لحظه‌ای که روچلید بعد از مرگ همسرش به کنار رودخانه آمده بود آنجا که یک درخت غان تنومندی وجود داشت...روچلید خیلی دگرگون شده بود به رودخانه نگریست رودخانه هر گز در این سالها نمی توانست مورد تنفرش باشد، رودخانه همیشه برایش قابل احترام بود  ...به این اندیشید که این سالها که با همسرش زیر یک سقف زندگی کرده هرگز برایش هدیه نخریده بود، هرگز به مهربانی با او تا نکرده بود و دایم با او بد رفتاری کرده بود اما زنش همواره با او مهربان بود...غربیتی عجیب به سراغش امده بود... دوباره به رودخانه خیره شد به این اندیشید به جای شغل تابوت سازی در دهکده و در انتظار مرگ اهالی ماندن می‌توانس گرچی بان شود، با قایق بار و مسافر جابجا کند و در کنار این کارها غاز پرورش بدهد اما او در این سالها هرگز متوجه برکت رودخانه نشده بود هرگز به فکرشفکرش  نکرده بود به کنار رودخانه بیایید....هرگز به این نیندیشده بود که میتوانست شغل دیگری جز تابوت سازی داشته باشد..
چخوف در این داستان ما را به ملاقات حسرت ها و اندوه ها و ای کاش های یک انسان در واپسین لحظه های زندگیش میبرد...حسرت ها و ای کاش هایی که در  زندگی همه ما انسانها می‌تواند وجود داشته باشد ... اما در واپسین دم به صورت حسرتی غم انگیز به سراغمان می‌آید، خُب غم انگیز است اگر زندگی را آنگونه که دوست داریم نزییم، حرف دلمان را گوش نکنیم و به سمت تحقق افسانه های شخصیمان نرویم...به لباس گلی ام خیره شدم ، به کفشم که در گل فرو رفته بود لبخند رضایت برروی لبم نقش بست، باید میرفتم کنار دوستان و مهمانهایم که یک جا نشسته بودند و منتظرم..

پی نوشت۱: به دنبال قایقی هستم بزرگتر و دو نفره تر برای تحقق یک رویای بررگ همراه عشق 😍😊 

پی نوشت ۲: چون خیلی وقته از خوندن داستان ساز روچلید گذشته ممکنه متنی که از کتاب نقل قول کردمکردم ع همون نوشته نویسنده در کتاب نباشه